fbpx
Menu
Mindset

Van totaal afgebrand naar gelukkige mama

Van totaal afgebrande oververmoeide moeder naar heel gelukkige moeder

Had ik eindelijk na maanden een afspraak bij de huisarts. Met zwetende handen en een hoofd vol twijfels was ik van plan te gaan toegeven dat het niet meer ging. Ik kon niet meer. Compleet afgebrand. Zodra Merijn, mijn man, de deur achter zich had dicht getrokken, kon ik mijn tranen niet meer binnen houden. Elke dag opnieuw. Dag in dag uit. Week na week en maand naar maand.

Mijn aller allerdiepste wens

Het was mijn aller allerdiepste wens. Het plan was zo jong mogelijk mama worden van zoveel mogelijk kinderen. Nee gekheid, laten we beginnen met eentje. Dan zouden we zien hoe gelukkig we waren, en… als het ons gegund is allemaal, nog een broertje of zusje. En gegund werd het ons zeker. We werden kort na elkaar mama en papa van een dochter en een zoon. We hadden het geflikt, samen de meest mooie, bijzondere kinderen op de wereld weten te zetten.

Ondertussen gingen onze levens door. We hadden allebei een heerlijke veeleisende baan. Ik draaide alle wisseldiensten. We hadden een volop in bloei staand groot social leven, beide. Ik trainde 2 avonden per week en speelde in het weekend een wedstrijd.

Het moederschap viel me zwaar. Heel zwaar.

De realiteit, het moederschap viel me zwaar. Heel zwaar. Mijn zwangerschappen vielen tegen. Ik liep tot bijna tegen het einde te spugen, had totaal geen energie om wat dan ook te doen, voelde me ellendig en herkende mezelf totaal niet meer terug in mijn eigen gedrag en emoties. Ik twijfelde aan alles en werd ontzettend onzeker. De tweede zwangerschap herhaalde dit zich tot in detail waardoor ik niet meer zelf voor mijn lieve meisje kon zorgen en afhankelijk werd van opvang.

Onze zoon werd geboren. Een fantastisch heerlijk knuffelmannetje. Mijn verlof liep af en ik besloot thuis te gaan blijven. Fulltime moeder zijn. Mijn mannetje weigerde een speen. En een fles. En was bovendien eenkennig. Niet een beetje maar heel erg. Zo erg dat hij alleen tevreden was bij mij. Uren huilde hij als ik besloot een avond te gaan trainen. Mijn hart brak. Keer op keer op keer.

We grappen elke keer dat onze kinderen, alle vier, niet zijn uitgerust met slaapgenen. We zouden er lang over kunnen discussiëren wat daar de oorzaak van is. Is het genetisch of is het opvoeding? Iedereen heeft er wat van te vinden, het doet me inmiddels nog weinig. Althans, dat probeer ik.

Het 30x per nacht wakker worden, nacht na nacht, week na week en maand na maand liet sporen achter. Hoe ontzettend lief bedoeld, ik kon alle goed bedoelde adviezen over wat we moesten proberen en hoe we onze kinderen moesten opvoeden niet meer handelen. Ik werd er gek van als iemand weer eens opperde om hem dan toch een fles pap te geven voor het slapen. Gefrustreerd. Ja hoe dan? Met een trechter dan?

Ik kreeg allerlei vreemde lichamelijke en psychische klachten. Na twee jaar had ik de moed verzameld naar de huisarts te stappen. Zat ik dan, zwetende handjes en een hoofd vol twijfel. Ik durfde niet. Zonder een woord toe te geven verliet ik weer de spreekkamer, met mij was niks aan de hand.

Ik had alles wat ik wilde maar ik was niet gelukkig

Ik had alles wat ik wilde. Twee heerlijke kinderen, ik werkte niet meer, fijne vrienden, een ontzettend lieve man die echt alles voor zijn gezin over had (heeft) en ik trok het niet. Ik trok het niet om mama te zijn. Het was me te veel. Ik was niet gelukkig en bovendien ontzettend eenzaam. Ontelbaar moeders doen het. Leven en kinderen groot brengen, waarom kan ik dat niet?

Ik voelde me schuldig. Zo ontzettend schuldig en ik schaamde me diep. Tegen niemand gaf ik toe hoe het er echt me me voor stond. Ik heb altijd al goed geweten hoe je een masker optrekt. Sommige mensen kende een deel van het verhaal, niemand kende het hele.

Ik raakte zwanger van onze derde. Weer een zoon. Ook deze zwangerschap was zwaar. We besloten dan het anders moest. Hele gesprekken hadden we. Ook met onze omgeving. Maar eenmaal onze tweede prachtige zoon op de wereld kwam, bleken onze overtuigingen te sterk en wisten we ze niet te veranderen. De hele riedel begon van voor af aan. Elke keer dacht ik dat het niet erger kon worden, en elke keer werd ik verrast met weer een nieuw dieptepunt.

Het kantelpunt

Vraag me niet hoe het precies zit en waarom de wens zo ongelofelijk sterk was, ik raakte zwanger van de vierde. Dit was het moment dat mijn knop drastisch omging. Het moet anders. Het moet echt ontzettend anders. Het was geen halfslachtig besluit deze keer. Ik kwam mijn belofte na. En HET IS GELUKT.

Nooit wilde ik nog een keer zo diep zakken. Ik kon het niet maken tegen mijn inmiddels bijna 8 en 9 jarige kinderen weer twee jaar zo ontzettend slecht in mijn vel te zitten en al helemaal niet tegenover mijn man. Het werd tijd dat ik ze ging laten zien dat ik een gelukkig mens was. Ik wilde ze meer dan ooit het goede voorbeeld geven.

Mijn reis naar zelfontwikkeling was al een tijdje onderweg maar de zwangerschap van Elin zorgde voor een heel duidelijk kantelpunt. Dat was het moment waarop ik me volledig ging inzetten op de beste versie van mezelf worden. Niet alleen verdiepen maar alles wat ik leerde ook toepassen.

Deze vierde zwangerschap voelde ik me heel goed, ik was totaal niet onzeker, vond mezelf meer dan ooit prachtig en was trots op mijn zwangere lijf. Jawel, ik spuugde veel, maar de medicijnen sloegen deze keer aan. Deze keer kregen de hormonen en de slapeloze nachten me niet klein. Ik genoot met volle teugen en nam heel bewust alles in me op.

Inmiddels is Elin ruim 1 jaar. Aan onze situatie is het een en ander verandert. De nachten zijn nog hetzelfde, ons gezin is verdubbeld of misschien wel verdrievoudigd in uitdaging met een zeer ondernemende dreumes dag en nacht, een heerlijke kleuter en twee prachtige tieners met hun uitdagende sterke willen. Elke moeder kan zich voorstellen dat de zorgen en het zorgen er niet minder om is geworden. We staan nog altijd 24 uur per dag aan.

Ik ben gelukkig, echt ontzettend gelukkig

Onze mindset is alles wat het verschil maakt. Ik ben gelukkig. Echt ontzettend gelukkig en ik geniet elke dag met volle 200% van mijn gezin, mijn leven en mijn omgeving.

Ik ben er nog niet. Ik daag mezelf elke dag weer uit om nog verder te gaan. Mijn doel is de aller allerbeste versie van mezelf worden, ik blijf aan mezelf werken. Ik heb er mijn passie in gevonden. Ik wil voluit genieten van het leven, volledig mezelf kunnen zijn zonder me af te vragen wat de rest van de wereld daar van vindt, mezelf als moeder en als mens helemaal accepteren en altijd te blijven streven naar groei.

En ik wil ontzettend graag dat zo veel mogelijk moeders hun ‘inner work’ gaan doen. Dat zoveel mogelijk moeders net als ik gaan kiezen voor de allerbeste versie van zich zelf zodat het leven als moeder geen overleven meer is maar een ontzettend heerlijk avontuur. Met alles wat daarbij hoort uiteraard.

Ik ben er nog niet, maar wanneer ben je er eigenlijk wel dan? Ik ben al wel een heel eind op weg. Ik werk aan mooie projecten om moeders zoals ik opweg te helpen.

No Comments

    Leave a Reply

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.